Η πορεία προς την αυτογνωσία του ήρωα του έργου, του ηθοποιού Θωμά, συνεχίζεται. Αυτή τη φορά κάτω από το βλέμμα της αδελφής του. Επιχειρεί μια πρωτόγνωρη καταβύθιση («εν βυθώ η αλήθεια»!) στην ψυχή του, αλλά και στην καρδιά του Θεάτρου. Ο Θωμάς, μέσα στο θέατρο -στο καμαρίνι – συναντά τον ανώτερό του εαυτό… «Η Ύλη Πύλη του Θεού, το Πνεύμα μονοπάτι. Η Ποίηση το Άλογο κι ο Άνθρωπος το άτι». Μια μεγάλη φιλοσοφική (;) συζήτηση γύρω από την τέχνη του ηθοποιού… Ο ηθοποιός Θωμάς φτάνει, επιτέλους, εκεί όπου το «ήταν», το «είναι» και το «θα είναι» έχουν πλέον συνοχή και μεταφέρουν το μήνυμα: «να γίνει χώρα, να χωρά, να συν-χωρά… ν’ αντέχει!» Κι έτσι… -και ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος επιτυγχάνει «να γίνει κύκλος ορατός, κι αυτό που περιμένει: να ‘ναι στο φως χαρταετός, παιδί της Οικουμένης».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΕντάξει