Δύο πρόσωπα άφυλα που ακούν στα δύο πρώτα γράμματα της αλφαβήτου. Δύο άνθρωποι ανάμεσά μας. Με μάτια, στόμα, χέρια, αισθήσεις, επιθυμίες, φοβίες, ανάγκες… Τα πρόσωπα αυτά –φαινομενικά- παρουσιάζουν την εικόνα ενός απολύτως μονιασμένου και ερωτευμένου ζευγαριού παρά τα όσα ανταλλάσσουν αναμεταξύ τους. Υπάρχει ανακολουθία λόγου και έργων. Δεν φοράνε ρούχα. Η σκηνή είναι ένα αχανές κρεβάτι. Οι θεατές τριγύρω, παρακολουθούν το σύντομο έργο στις άκρες του κρεβατιού. Τα πρόσωπα κοιτάζονται διαρκώς στα μάτια, χαμογελώντας μονίμως. Αγγίζονται σαν να είναι η πρώτη φορά. Η πρώτη νύχτα μιας τυχαίας γνωριμίας. Συχνά φιλιούνται στο στόμα, αλλά πάντοτε φευγαλέα. Μιλούν ψιθυριστά, με άχνα. Ο συγγραφέας επισημαίνει πως η σκηνική αναπαράσταση του δραματικού κειμένου «μπορεί να γίνεται παράλληλα σε τρία διαφορετικά κρεβάτια με τρία διαφορετικά ζευγάρια ηθοποιών: άνδρας-γυναίκα, άνδρας-άνδρας, γυναίκα-γυναίκα. Ο θεατής έχει το δικαίωμα να επιλέξει μόνος του τη θέση του.»
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΕντάξει