Όπως  Κ.ορυδαλλός. Όπως  Κ.όσμος

Μια ομάδα ανθρώπων στοιβάζονται κατηγοροποιημένοι και άνευ ταυτότητας σε έναν χώρο. Μέσω προσωπικών αφηγήσεων-μονολόγων, γίνονται ομάδα, συνδιαλέγονται αλλά και πορεύονται παράλληλα βρίσκοντας τους κοινούς τους συνδέσμους. Άλλοτε σαν Χορός άλλοτε σαν Αγγελιοφόροι γεγονότων του παρελθόντος, αφηγούνται ένα σκοτεινό παραμύθι-μια αλληγορία για τον Άνθρωπο και τον Κόσμο.

Το Κ ξεκίνησε σαν μια χειρονομία αποδαιμονοποίησης της οροθετικότητας. Μέσα από την  ομάδα των  κρατουμένων του Κορυδαλλού, που η οροθετικότητά τους, τους απέκοπτε από το σύνολο των άλλων κρατουμένων της φυλακής. Με στόχο να αφαιρέσει αυτόν τον επί πλέον στιγματισμό τους, όντας βεβαρυμμένοι από τον  στιγματισμό που φέρουν ως φυλακισμένοι. Το ζητούμενο ήταν να αποφορτιστεί η «πραγματικότητα», από τις φοβίες που την επικαλύπτουν μέσω ενός έργου-θεατρικού εγχειρήματος, που θα συμπύκνωνε προσωπικές ιστορίες, για να φανερώσει τα κοινά τους στοιχεία. Αλλά, η οροθετικότητα  ήταν η επίφαση. Η επίφαση σε μια σειρά αυθαίρετων κατηγοριοποιήσεων των ανθρώπων αυτών, που τους κατέτασσε στο σκοτεινό κομμάτι της κοινωνίας.