Πέντε φωνές, σώματα, στόματα. Μιλούν. Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, και κάθε φορά είναι η πρώτη, και κάθε φορά είναι η τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν, και τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν. Στο ενδιάμεσο μιλούν σαν να τους έχει δοθεί για τελευταία φορά ο λόγος. Η κάθε λέξη λέγεται με τρόπο τελεσίδικο, σαν να δίνεται για να μην ξαναδοθεί στον ομιλούντα. Σαν ο ομιλών να γνωρίζει, και γνωρίζει, ότι, με κάθε λέξη που προφέρει, τελειώνει βαθμηδόν η δυνατότητά του να μιλήσει. Γι’ αυτό και κάθε λέξη λέγεται ως τελειωτική.

Τέσσερις μονόλογοι: “Ηττα” / “Μνήμη” / “Μετάνοια” / “Τέχνη” και η “Λήθη”: “Ορίστε η ιστορία μου. Μάχες, μετά τίποτα. Πόλεις, μετά τίποτα. Δε μένει τίποτα. Όλα έρχονται, και όλα εξαφανίζονται {…} «Τώρα αρχίζω. Ακούστε με. Έρχομαι από πουθενά». Χωρίς μνήμη. Η Λήθη ως το μεγαλύτερο δυνατό άνοιγμα, που παραμερίζει κάθε δικλείδα. Εδώ ο άνθρωπος μιλάει σε ενεστώτα με απόλυτη έμφαση στο εδώ και το τώρα, για τη δυνατότητα ύπαρξης του. Το σώμα, φορέας της ιστορίας του, τον ελευθερώνει από τα δεσμά της καταναγκαστικής σκέψης για την επιβεβαίωση της παρουσίας του και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας νέας αρχής. Ένας μονόλογος ανοιχτός σε ποικίλες ερμηνείες με μια ωστόσο απόλυτη οδηγία από τον συγγραφέα: ο άνθρωπος αρχίζει για να μιλήσει και τελειώνει για να μην ξαναμιλήσει.

Το έργο έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, τα γερμανικά και τα πορτογαλικά.