Το 14° Φεστιβάλ Tramedautore (Outis-Piccolo Teatro) στο Μιλάνο, -φεστιβάλ που παρουσιάζει στο κοινό τις καινούργιες και πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της σύγχρονης διεθνούς σκηνής-, είναι αφιερωμένο στην Ευρασία (18-28 Σεπτεμβρίου). Σε πρωτότυπο συνδυασμό, οι ανησυχίες των Ασιατικών Τίγρων διασταυρώνονται με τη δραματουργία των λεγομένων PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία). Το ιταλικό Φεστιβάλ έφερε από τη Βαρκελώνη το project που επέλεξε 5 έργα, αντιπροσωπευτικά των 5 ευρωπαïκών χωρών, γύρω από το θέμα του θεάτρου και της κρίσης.

Την Ελλάδα εκπροσώπησε το έργο Στέγη της Μαρίας Τρανού. Το κείμενο γράφτηκε για το ισπανικό αυτό πρόγραμμα και παίχτηκε στα καταλανικά στη Βαρκελώνη (Ιούλιος 2014) και τώρα στα Ιταλικά, σε σκηνοθεσία της Annig Raimondi (η οποία παίζει επίσης).

Πρόσφορη περίοδος για την Τρανού, κείμενο της οποίας αναμένεται σε λίγες ημέρες στην παράσταση Έφορος και οι κόρες από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Κατά σύμπτωση, το θεατρικό γίγνεσθαι για τα PIIGS λάμβανε μέρος συγχρόνως με τη Fashion Week, δημιουργώντας μια ισχυρή αντίθεση: στους δρόμους, vip και πολυτέλεια, ενώ στο θέατρο η σκληρότητα της κρίσης. Τα PIIGS ωστόσο δεν κλαίνε, υποφέρουν με αξιοπρέπεια και δείχνουν στη σκηνή τον εαυτό τους με νηφάλιο και ειρωνικό βλέμμα.

Το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό έργο. Η σκηνοθέτις δημιούργησε την ασφυκτική καθημερινή ατμόσφαιρα μιας μικρο-αστικής οικογένειας, πάνω σε μια γυμνή σκηνή, ενώ μια κουρτίνα και οι φωτοσκιάσεις του προβολέα δείχνουν την απειλητική φιγούρα του Προμηθευτή, ο οποίος μεταμορφώνεται σε μυστηριώδη και συμβολική παρουσία.

Ενώ το σπίτι καταρρέει και δυνατοί θόρυβοι ακούγονται από τους σωλήνες, η οικογένεια πνίγεται από τα χρέη: άνεργος και αδρανής ο Πατέρας, ενώ η Μητέρα αγωνίζεται και συνεχίζει να έχει ελπίδες. Δε θέλουν να χάσουν το σπίτι τους, αλλά η μόνη λύση τους αναγκάζει να εξευτελίζονται και να υποκύπτουν έως και στις σεξουαλικές απαιτήσεις του Προμηθευτή. Η κατάσταση σκληρού ρεαλισμού γλιστράει όμως σε συμβολικό επίπεδο: το σπίτι που παραπαίει υπό το βάρος των χρεών και του φόβου είναι εικόνα της Ελλάδας, και ο Προμηθευτής απεικονίζει την Εξουσία που συνθλίβει και ταυτοχρόνως πλάθει μια ισοπεδωμένη κοινωνία.

Ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο είναι ο γάτος Ιάσωνας (στην ιταλική σκηνή είναι μια μαριονέτα της περίφημης οικογένειας των Colla), o οποίος στην αρχή του έργου φεύγει, αφήνοντας το σπίτι όπου οι άνθρωποι έχασαν την ανθρωπιά τους.

Αρμονικά πλέκονται οι τόνοι (ρεαλισμός, σύμβολο, γκροτέσκ, παραμύθι, λυρισμός) και η απρόβλεπτη και υπερρεαλιστική λύση στο τέλος δείχνει την εξέγερση της οικογένειας: όλοι κρέμονται από τη σκεπή και αιωρούνται μαζί. Τότε ο γάτος Ιάσωνας γυρίζει, γιατί η οικογένεια ξαναβρήκε την αξία της αλληλεγγύης και την ανθρωπιά της.

Το έργο προκάλεσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια του Ιταλικού κοινού. Μια κριτική μπορεί να διαβαστεί εδώ: http://www.stratagemmi.it/?p=6199

Gilda Tentorio, Ελληνίστρια

ROOF (Στέγη) της Μαρίας Τρανού

Σκηνοθεσία: Annig Raimondi (παραγωγή PACTA Arsenale dei Teatri)

Με τους: Annig Raimondi, Carlo Decio, Lorena Nocera, Riccardo Magherini

Tramedautore. 14° Festival Internazionale del Teatro d’Autore. Eurasia

Piccolo Teatro Grassi, Μιλάνο  - 18 Σεπτεμβρίου 2014