Η Μέρα Μετά: Ντέπη Κορεντίνη

  •  Δημοσιεύτηκε στις: 28/04/2020

Somewhere over the rainbow..

 

Όταν στην καθημερινή ροή πατιέται απότομα το pause, στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να ξαναπατηθεί το play, θα ήθελα απλά να υπάρχει η δυνατότητα του fast fοrward, και να βρεθώ στη μέρα μετά, στη μέρα που ο ήλιος θα έχει ανατείλει, απλώνοντας διάχυτα το φως του, θα πίνω τον ίδιο καφέ, θα συνεργάζομαι με τα ίδια άτομα, θα δω από κοντά τους μαθητές μου, οι θεατρικές σκηνές θα φωτιστούν ξανά και θα βρίσκομαι εκεί για να τις χειροκροτήσω, το στέκι μου θα συνεχίσει να είναι το meeting point της παρέας μου και θα αντικρίζω τα ίδια αγαπημένα μου πρόσωπα, χαμογελώντας πλατιά. Κι αν τίποτα φαινομενικά μπορεί να μην έχει διαταράξει αυτό που πριν αποκαλούσα “ρουτίνα”, ίσως να έχει να αλλάξει κάτι σε μένα κι στον τρόπο θέασης των καταστάσεων γύρω μου, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Μουρακάμι, μόλις η θύελλα κοπάσει, δεν θα θυμάσαι πώς κατάφερες να τη διασχίσεις, πώς κατάφερες να επιζήσεις. Στην πραγματικότητα δεν θα γνωρίζεις πως η θάλασσα κόπασε. Ένα όμως είναι βέβαιο. Όταν βγεις από εκεί μέσα, δεν θα είσαι το ίδιο άτομο με εκείνο που μπήκε.

...Γιατί το αύριο θα πλησιάσει, θα έχει φυσήξει για να φύγει η σκόνη του χθες κι εγώ θα σιγοτραγουδάω Always look on the bright side of life..