Η Μέρα Μετά: Γιώργος Ρόρρης

  •  Δημοσιεύτηκε στις: 19/04/2020

Η μέρα μετά.

Κοιτώ και ξανακοιτώ τον τίτλο έτσι ατελής και ανολοκλήρωτος καθώς ειναι.

Απόσπασμα πρότασης με απροσδιόριστη συνέχεια, σε καλεί να τον φανταστείς εσύ.

Η μέρα μετά την επιδημία;

Η μέρα μετά την πρωτοφανή αυτή εμπειρία;

Η μέρα μετά με τι θα μοιάζει;

Πολλά μπορούν να προστεθούν ώστε να συμπληρωθεί η πρόταση.

Η φαντασία καλείται να συνδράμει. Να συνδράμει μεν αλλά με τι εχέγγυα; επί ποίας γνώσης εδραζόμενη;

Προσωπικώς είμαι πολύ καχύποπτος και κουμπωμένος απέναντι στην φαντασία μου. Δεν της έχω καμιά εμπιστοσύνη και συνεχώς την αποφεύγω. Έτσι αισθάνομαι ανίκανος να απαντήσω στο ερώτημα η μάλλον η καχυποψία αυτή με οδηγεί σε μια απάντηση μόνον ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Όταν η απειλή της πανδημίας εκλείψει, η ζωή θα ξαναπάρει την μορφή που είχε πριν.

Επιμέρους αλλαγές θα υπάρξουν βέβαια για όσο διάστημα βρισκόμαστε υπό την επήρεια του φόβου. Η προσωπική υγιεινή, η αποφυγή συνωστισμού κλπ. θα παραμείνουν για καιρό, αλλά όταν ο φόβος υποχωρήσει οι συνήθειες που είχε ο καθένας μας θα επιστρέψουν.

 

Όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει ίδια όπως γράφει ο Θουκυδίδης γίνονται και θα γίνονται τα ίδια πράγματα κάτω απ' τις ίδιες συνθήκες.

Ξέρω ότι η γνώμη μου έχει αξία μόνο για μένα και δεν διεκδικώ να πείσω κανέναν άλλο. Από την φύση μου είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος και θα έπρεπε να σταθώ με καχυποψία απέναντι στην λανθάνουσα αισιοδοξία που ανιχνεύεται στην άποψη πως θα διατηρήσουμε την ίδια στάση που είχαμε απέναντι στον Ερωτα και στο Θάνατο. Απέναντι στην ομορφιά της Άνοιξης και σ' αυτήν μιας σελίδας του Τολστόι. Ναι, είναι αισιόδοξη η θέση αυτή γιατί στηρίζεται σε μια κοινή βεβαιότητα, ότι δεν εχουν «τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου».

 

Δύο κουβέντες αντί επιλόγου.

Είμαι στο σπίτι μου 4 εβδομάδες τώρα.

Έχω μαζί μου μια σειρά ξυλοχρώματα.

Το ταπεινότερο υλικό.

Με αυτά τα μολύβια κάθε μέρα, 4-5 ώρες, σχεδιάζω απλά καθημερινά πράγματα με τα οποία έρχομαι σε επαφή συνεχώς. Ένα κομμάτι ψωμί, μια πατάτα, ένα γλυκό κλπ.

Αφοσιώνομαι στην παρατήρηση τους και οι μέρες περνούν έτσι.

Βρίσκω στήριγμα σ' αυτά τα πράγματα. Στέκονται εκεί σταθερά, σιωπηλά, καρτερικά σχεδόν και μου προσφέρουν τη σιγουριά και τη βεβαιότητα της συνέχειας του κόσμου μέσα στη δίνη των αλλαγών.


Σκίτσο: Μπούτι Κοτόπουλου_Χρωματιστά Μολύβια σε Χαρτί_Γιώργος Ρόρρης_2020.