Μέρα εγκλεισμού υπ’ αριθμ. Χ

Το μείζον δεν είναι ο προσωπικός, μα ο συλλογικός εγκλεισμός, ο οποίος στην παρούσα φάση παίρνει τη μορφή καραντίνας που κρύβει δυσμενή ενδεχόμενα: Θα ολοκληρωθεί ο -ήδη κυρίαρχος- αυτοεγκλεισμός ενός εκάστου; Είναι ο εγκλεισμός «πρόβα τζενεράλε» για την εσωτερίκευση της αναγκαιότητας του δια παντός εγκλεισμού; Είναι «έκτακτη» συνθήκη που, αφού τη συνηθίσουμε, θα την αποδεχόμαστε ως «εύτακτη»;

Και η «μέρα μετά»;

Πώς θα είναι η «μέρα μετά»; Μέρα χαράς; Ή μήπως μέρα που θα αποκαλύψει πως τούτες οι μέρες, οι «έκτακτες», δεν ήταν παρά η επισφράγιση της «μέρας πριν»; Μήπως το ον που κατοικούσε στις κοινωνίες μας, ήδη από τη «μέρα πριν», δεν ήταν μονήρες και ιδιωτεύον, υπάκουο και υποτακτικό, ατομοκεντρικό και φοβισμένο, διαμεσολαβημένο και αυτοαπομονωμένο;

Και η «μέρα μετά» του θεάτρου;

Για την κατ’ εξοχήν «πολιτική» τέχνη, τη μόνη που από τη φυσική απομόνωση βάλλεται ο υπαρξιακός πυρήνας της, πώς θα είναι η «μέρα μετά»; Μέρα εορταστικής απελευθέρωσης; Ή μήπως μέρα που θα αποκαλύψει πως η προσωρινή διακοπή δεν ήταν παρά η επικύρωση της αποδυνάμωσης της πιο συλλογικής τέχνης, ήδη από τη «μέρα πριν»; Αυτάρεσκη, ιδιωτεύουσα, υπάκουη και διαμεσολαβημένη δεν ήταν κατά πλειοψηφίαν;

Η μέρα τώρα: Σκέψεις αντίστασης για τη «μέρα μετά».