Για τη Λούλα

  •  Δημοσιεύτηκε στις: 09/10/2017

Μακριά από τα βλέμματα των πολλών, έκρυβε η ίδια το δικό της βλέμμα πίσω από τα μαύρα της γυαλιά. Σπάνια κυκλοφορούσε τα τελευταία χρόνια αλλά η παρουσία της στο ελληνικό θέατρο ήταν σταθερά, καταλυτικά έντονη. Το πνεύμα της άλλωστε ήταν φτιαγμένο από ελευθερία.

Σημείο αναφοράς και γέφυρα τάσεων, τάξεων, αισθήσεων, νοημάτων και πνευμάτων μέσα από τα έργα της, σημείο επαφής και ένωσης μεταξύ τριών κόσμων: εκείνον του χθες που πρέπει να αποφύγουμε, αυτόν του σήμερα που πρέπει να παλέψουμε και τον άλλο, εκείνον που δεν έχει έρθει ακόμα αλλά προοιωνίζεται στις ψυχές των ευήκοων – φέρνοντας τα δικά του δεινά και τις δικές του ελπίδες.  Τα έργα της μια σειρά ηρωικών ασμάτων προς την Έξοδο, ταπεινοί πανανθρώπινοι ύμνοι για την ελευθερία. Την ελευθερία όχι ως μια άπιαστη, ύψιστη ιδέα αλλά αυτή της ψυχής, της σκέψης, της ευθύνης, της ζωής.  Με τα σωστά αλλά και τα λάθη της. Το προσωπικό και το συλλογικό δεμένα άρρηκτα. Ο άνθρωπος-πολίτης και η μεταφυσική ποίηση της ύπαρξης πορεύονται χέρι – χέρι γράφοντας και πλάθοντας μαζί την Ιστορία.

Μια Ιστορία που δεν τελειώνει...

Η Λούλα Αναγνωστάκη μένει εδώ.

 

 

Την Τρίτη στις 10 Οκτωβρίου στις 16.00 στο Πρώτο Νεκροταφείο η εξόδιος ακολουθία.