Η Μαίρη Μηνά είναι η αποκάλυψη του φετινού χειμώνα. Εντυπωσιακή νέα ηθοποιός μας συστήνεται μέσα από την παράσταση Με λένε Έμμα στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας.

Είσαι νέα στον χώρο του θεάτρου. Μετά τις σπουδές, το θέατρο γίνεται η δουλειά σου. Πως εντάσσεις τον εαυτό σου και ποια είναι η ταυτότητα που θέλεις να φτιάξεις;

Η αλήθεια είναι ότι επειδή αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο σε αρκετά ώριμη σχετικά ηλικία, ήταν μία συνειδητή απόφαση. Δεν ήταν οι πρώτες μου σπουδές που γίνονται πολλές φορές με μια αίσθηση αφέλειας και μία άγνοια κινδύνου. Ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη για την επιλογή που κάνω. Αυτό με βοήθησε και αργότερα. Βέβαια κάθε φορά, όταν έρχεσαι σε επαφή με ετερόκλιτους ανθρώπους και με ομάδες ανθρώπων, κάπως πρέπει να επανεφεύρεις κι εσύ τη δυναμική σου είτε για να συμβαδίσεις, είτε για να αναλάβεις ευθύνες, είτε να κάνεις ένα βήμα πίσω. Αυτό νομίζω είναι κάτι που μαθαίνεται συνέχεια. Δεν σταματάει ποτέ. Σίγουρα η σχολή δίνει ένα πολύ ωραίο, μεγάλο μάθημα ότι αυτό θα συμβαίνει κι έξω. Αλλά και ανάλογα με το timing που σε πετυχαίνει η κάθε δουλειά ενδεχομένως, αυτό συνεχώς διαμορφώνεται. Είναι μία δυναμική που άλλοτε πρέπει η ποσόστωση από πλευρά σου να είναι μεγαλύτερη, άλλοτε να μαζέψεις και όλα αυτά. Σίγουρα το να δουλεύεις με μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, για εμένα είναι μεγάλη ευλογία, ίσως γιατί ξεπερνάει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και τον στόχο και είναι μία συνομιλία και ένας διάλογος πολύ πιο ανθρώπινος, βαθύς. Βέβαια αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Αλλά χάριν του καλλιτεχνικού πλουραλισμού καλό είναι κάποιες φορές να κάνεις διαλείμματα, να συναναστρέφεσαι και με άλλους ανθρώπους. Είναι ένα πολύ μεγάλο σχολείο. Δεν σταματά ποτέ.

Μέσα από τη σπουδή σου, και ως επαγγελματίας πια, τι σημαίνει για εσένα η μέθοδος; Θες να απομακρυνθείς από αυτό ή θες να την αναπτύξεις;

Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη και απόλυτη τεχνική. Μία μέθοδος. Υπάρχουν πάρα πολλές σχολές. Και στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα πρότυπο εκπαιδευτικό κέντρο που να προάγει έναν συγκεκριμένο τύπο. Δηλαδή σε όλες τις σχολές βλέπουμε ότι όλοι όσοι διδάσκουν έχουν άλλες καταβολές, κι αυτό είναι και ωραίο πολλές φορές, γιατί έτσι δίνει μία πιο διευρυμένη αίσθηση του τι μπορεί να συμβαίνει, και εκτός αυτού επειδή ο καθένας φέρει πολύ προσωπικά βιώματα, καταβολές, φέρνει ο καθένας το δικό του υλικό. Σίγουρα υπάρχουν τεχνικές που είναι πιο αντικειμενικές. Όπως το να δουλεύεις τη φωνή σου, ή να δουλεύεις το σώμα σου συγκεκριμένα. Κάποιες μέθοδοι δηλαδή στο πώς να αναλύεις ένα κείμενο, να το προσεγγίζεις. Σίγουρα θα ήταν μία τρομερή ασφάλεια να υπάρχει ένα πράγμα το οποίο μπορεί συνεχώς να ενισχύεις, αλλά και το γεγονός ότι συνεχώς μπορεί να χτίζεις κάτι και ο καθένας να αποκτά τελικά ένα πολύ μοναδικό δικό του εργαλείο που έχει στην φαρέτρα του, είναι επίσης ωραίο. Γιατί όταν έρχονται άνθρωποι διαφορετικοί να φτιάξουν κάτι, όλα αυτά τα εργαλεία φτιάχνουν κάτι καινούριο. Οπότε είναι  κάπως ανεξάντλητο. Είναι λίγο μουσική αυτό.

Θα έκανες για κάποια χρόνια ένα θέατρο με τη μέθοδοΤερζόπουλου για παράδειγμα; Θα ακολουθούσες κάτι τόσο φορμαλιστικό;

Η αλήθεια είναι ότι εμένα με γοητεύουν τέτοιου είδους κολεκτίβες ακριβώς γιατί καταλαβαίνω ότι θέτουν πολύ συγκεκριμένους στόχους. Και επίσης νιώθω ότι σε τέτοιου είδους ομάδες είναι προϋπόθεση το να είσαι πολύ ταγμένος. Και πάντα κοιτάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν την ευκαιρία να το κάνουνε, με πολύ μεγάλη συμπάθεια. Δηλαδή κάτι με γοητεύει πάρα πολύ στο πόσο ταγμένοι είναι, στο πόσο όλοι έχουν κάτι πάρα πολύ κοινό. Τώρα τα όρια της αυστηρότητας, έχει να κάνει με τον leader  ή με τους κανόνες της ίδιας της ομάδας. Ναι, ενδεχομένως να το έκανα. Και για την εμπειρία αλλά και ακριβώς για αυτή την γοητεία που έχει το να ψάχνεις ένα πράγμα πολύ συγκεκριμένα.

Η πειθαρχεία τι ρόλο παίζει  στην ζωή σου και κατ’επέκταση στην δουλειά σου;

Εγώ τη ζηλεύω την πειθαρχεία η αλήθεια είναι, ίσως γιατί εγώ στην προσωπική μου ζωή δεν είμαι τόσο πειθαρχημένη. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου αλλά όχι τόσο πειθαρχημένη. Παρ’όλα αυτά στο επαγγελματικό κομμάτι αυτό αλλάζει. Εννοώ γιατί δεν είσαι μόνος σου. Δεν έχεις μόνο την ευθύνη του εαυτού σου. Είναι και μία ομάδα. Άνθρωποι με τους οποίους συνδιαλέγεσαι. Εκεί νομίζω είναι απαραίτητο συστατικό. Για τον καθένα. Και όχι μόνο για τους ηθοποιούς. Για οποιοδήποτε επάγγελμα. Να είσαι συνεπής. Να είσαι εργατικός, να είσαι διαθέσιμος. Αυτού του είδους την πειθαρχεία. Όχι απαραίτητα την αθλητική πειθαρχεία. Ναι, τη ζηλεύω πάρα πολύ. Και στους ανθρώπους που την εντάσσουν στην προσωπική τους ζωή. Αυτούς που ακολουθούν ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Που ξυπνάνε, που είναι δραστήριοι. Εγώ δεν το έχω τόσο πολύ, άλλοτε  είμαι πολύ τεμπέλα, και άλλοτε  είμαι σε πολύ καλό πρόγραμμα.

Έχει σχέση με τη δουλειά σου αυτό; Όταν δουλεύεις είσαι πιο πειθαρχημένη;

Σίγουρα ένα σταθερό πρόγραμμα προσδίδει γενικότερα έναν προγραμματισμό του χρόνου. Αλλά και στον πολύ ελεύθερο χρόνο το να τον προγραμματίζεις, και να τον οριοθετείς και να τον μοιράζεις, είναι μία δεξιότητα.

Είπες ότι μπήκες στο θέατρο σε μεγάλη ηλικία. Τι έκανες πριν;

Έχω σπουδάσει Κοινωνική Λειτουργός. Και απλά κάποια στιγμή στη ζωή μου ασχολήθηκα και με το θέατρο σε μία ερασιτεχνική ομάδα, ακριβώς γιατί με ενδιέφερε μετέπειτα να κάνω δραματοθεραπεία. Μετά συνέχισα τις σπουδές μου ήμουν σε ένα θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες στο εξωτερικό. Μετά έφυγα, ήμουν στις εξαρτήσεις. Και γυρνώντας στην Ελλάδα ενώ ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Δραματοθεραπεία, σκέφτηκα να ξεκινήσω μία Δραματική σαν προπαρασκευαστικό στάδιο. Και με κέρδισε τελικά η όλη αυτή διαδικασία.

Πως όλο αυτό το παρελθόν έρχεται και κουμπώνει; Τι είναι για εσένα ο ρόλος;

Κάθε εμπειρία που έχει ο καθένας στην ζωή του βοηθάει. Όλα αυτά γίνονται η προσωπική σου διαδρομή, συνθέτουν ποιος είσαι, πώς αντιμετωπίζεις γενικότερα την ζωή. Τώρα σε σχέση με έναν ρόλο, εξαρτάται πάντα και με την σκηνοθετική σου προσέγγιση. Εσύ σίγουρα έχεις το προσωπικό σου υλικό από το οποίο θα αντλήσεις, αλλά πάντα αυτός που έχει τον κύριο λόγο και αυτός που βάζει τις κουκίδες σε αυτό το χάος που λέμε το έργο ή ο ρόλος είναι ο σκηνοθέτης. Αυτός έχει τον πρώτο λόγο. Και έχει να κάνει πάντα με το αν ο σκηνοθέτης έχει ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα το οποίο πρέπει να υπηρετήσεις. Άλλες φορές το όραμα του σκηνοθέτη είναι πιο συγκεκριμένο με την έννοια ότι το ψάχνει μαζί με τον ηθοποιό. Οπότε αντλεί πάρα πολύ από το δικό σου υλικό. Έχει να κάνει γενικά με την μέθοδο την δική του περισσότερο, και πόσο εσύ σε αυτό είσαι διαθέσιμος, ανοιχτός, αφουγκράζεσαι, κατανοείς τι μπορεί να έχει στο μυαλό του. Κάποια στιγμή μία καθηγήτριά μου στην Δραματική είχε πει ότι τελικά ταλέντο ενδεχομένως δεν είναι αυτό που θεωρούμε ταλέντο σε έναν ηθοποιό, το μεγαλύτερο ταλέντο, είχε πει τότε, και μου έχει μείνει, είναι το πώς μπορεί και μεταφράζει την κάθε οδηγία που παίρνει από τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Που μπορεί πολλές φορές να είναι πολύ θολή, πολύ αφηρημένη, πολύ συγκεκριμένη. Το να μπορέσεις να την ερμηνεύσεις και να τη μεταφράσεις και να την κάνεις σώμα και απόδοση είναι μία δεξιότητα. Είναι ένα ταλέντο.

Οι προηγούμενες σπουδές σου πιστεύεις ότι σε βοηθούν  περισσότερο να έρθεις σε επαφή με συναισθήματα; Γιατί το έχεις μελετήσει.

Σίγουρα οι προηγούμενες σπουδές με έχουν εξοικειώσει με πολλά πράγματα. Και σίγουρα μου έχουν δώσει ένα άνοιγμα σε κάποιες ψυχικές περιοχές που κατά τα άλλα οι άνθρωποι δεν πάμε πολύ εύκολα. Ακριβώς γιατί πάντα θέλουμε να είμαστε πολύ δυνατοί, είμαστε όλοι τεθωρακισμένοι, είμαστε όλοι τέλειοι, ενώ αν έχεις ασχοληθεί λίγο με την ψυχική υγεία, κάπως έχεις απομυθοποιήσεις όλο αυτό το πράγμα που είναι τέλειο και έχεις καταλάβει ότι είμαστε όλοι ευάλωτοι, γεμάτοι τρύπες. Αυτό ναι είναι ένα αίσθημα εξοικείωσης. Σίγουρα στον συγκεκριμένο ρόλο που κάνω τώρα που είναι ένα κορίτσι, μία γυναίκα που είναι τοξικοεξαρτημένη και ηθοποιός, και περνάει από όλο τον αγώνα της απεξάρτησης, με βοήθησε αρκετά το ότι ήμουν εξοικειωμένη με το θέμα. Τι σημαίνει εξάρτηση, τι σημαίνει απεξάρτηση; Ποια είναι αυτή η κοινότητα των ανθρώπων; Αυτό με βοήθησε στο να μπορέσω να αποβάλω δικά μου στερεότυπα. Δηλαδή ήμουν ήδη ανοιχτή ως προς αυτό και ήμουν ήδη δεκτική.

Πάντα λέμε στο θέατρο ότι χρειάζεται να έχουμε μία «αποθήκη» συναισθημάτων. Ένας άνθρωπος που μπαίνει στο θέατρο εντελώς από το πουθενά, πρέπει όλα αυτά να τα ανακαλύψει μέσα του. Εσύ έρχεσαι κατά κάποιον τρόπο με μία ήδη υπάρχουσα μικρή «αποθήκη».

Ναι, γιατί κατά τα άλλα, επειδή εσύ είσαι αυτός που εκτίθεται, εσύ είσαι αυτός που ανοίγεις διάπλατα και φέρνεις το απογύμνωμά σου ας πούμε, εκεί οι αντιστάσεις και οι άμυνες, είτε είσαι γνώστης είτε δεν είσαι, είναι φυσικό αντανακλαστικό. Να νιώθεις ότι φοβάσαι, ότι εκτίθεσαι. Ότι δεν ξέρεις, ότι πας σε κάτι άγνωστο. Είναι σαν να σε χτυπήσουν στο γόνατο και να έχεις αντανακλαστικό. Είναι το ίδιο. Τώρα το να έχεις επίγνωση ότι αυτό σου συμβαίνει και να το υπερβαίνεις είναι και μία προσωπική λειτουργία. Είναι λίγο να θέλεις να πας προς αυτή την αυτοσυνείδηση και  να γίνεσαι πιο συνειδητός, με τις δυσκολίες, με τα εμπόδια που βάζεις ο ίδιος στον εαυτό σου.

Πώς το βιώνεις αυτό; Σου δημιουργεί φόβο; Ή γενικότερα σου ήταν εύκολο; Γιατί αυτό είναι μία τεχνική το να το κάνω, και να μην παγιδευτώ.

Πάντα υπάρχει η ασφάλεια ότι θέλεις να αφηγηθείς μία ιστορία. Και γίνεσαι ένα δοχείο, γίνεσαι ο αγωγός του να μεταδώσεις αυτή την ιστορία. Τώρα το πόσο συντονισμένος θα είσαι και ψυχικά και συναισθηματικά έχει να κάνει και με γενικότερα την αισθητική της παράστασης, της προσέγγισης, αλλά έχει να κάνει και με την προσωπική σου διαθεσιμότητα. Στη συγκεκριμένη στιγμή. Μέχρι πόσο βαθειά θέλω να πάω;  Μήπως από εκεί και πέρα έχει αρχίσει και γίνεται λίγο αυτοαναφορικό; Και σίγουρα έχει να κάνει και με την ασφάλεια που σου προκαλεί το ίδιο το πλαίσιο. Δηλαδή η σκηνοθετική ομάδα, οι συνεργάτες, ο υπόλοιπος θίασος. Είναι πάντα πολλοί παράγοντες που το συνθέτουν. Πάντα θα είναι τρομακτικό το ότι εκτίθεσαι. Πρόσφατα το έλεγε η συνάδελφός μου, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, ότι δεν είναι καθόλου φυσικό. Το σώμα μας δεν είναι ποτέ έτοιμο να εκτίθεται σε χιλιάδες ζευγάρια μάτια. Δηλαδή και το σώμα αρχίζει να παράγει άλλου είδους χημικές ουσίες, γίνονται άλλες ζυμώσεις. Σκέψου τώρα να είσαι σε ένα θέατρο δεν ξέρω πόσων θέσεων και να νιώθεις ότι είσαι. Όντως το σώμα έχει μία δική του λειτουργία. Παρ΄όλα αυτά έχει μία μαγεία. Ακριβώς επειδή αφηγείσαι μία ιστορία γίνεσαι αγωγός, νομίζω ότι είσαι ήδη προφυλαγμένος. Μέσα στην ιστορία, με το τι θέλει όλη η ιστορία να πει, με το πού ακουμπάει στο σήμερα. Και τελικά ο αποδέκτης. Δηλαδή ο θεατής ο ίδιος. Είναι δικό του αυτό. Παύει να είναι δικό σου. Αυτό είναι πολύ μεγάλο στοίχημα. Να μπορείς να μην εμπλακείς στο ότι εγώ είμαι τώρα εδώ, και παθαίνω, και κάνω... όχι είναι ένας μύθος. Φέρω μία ιστορία και ότι είναι κάποιος να πάθει, να εισπράξει, να βιώσει, να μετατοπιστεί, είναι ο θεατής. Γιατί για εσένα έχει ήδη χαρτογραφηθεί η πορεία σου μέσα στο έργο. Θα κάνω αυτό, θα φτάσω εκεί, μετά θα γίνει αυτό. Εκείνος είναι που πάει περισσότερο στο άγνωστο. Έχει έρθει με ένα αίτημα, να δει κάτι, να μετακινηθεί, και όσο πιο καλά εσύ του το δώσεις, τόσο πιο πολύ φεύγει κι εκείνος με το αίτημά του επαληθευμένο. Ότι μετατοπίστηκα, συγκινήθηκα. Προβληματίστηκα.

Νιώθεις εργαλείο ή συνδημιουργός;

Νομίζω ότι μια σωστή αναλογία και των δύο είναι κάτι ιδανικό. Ναι μεν να είσαι κι εσύ εργαλείο, που εκτελεί οδηγίες όσο πιο άριστα, σε σχέση με την τεχνική, με το τι του ζητείται, αλλά από την άλλη επειδή  δεν παύεις να φέρεις το σαρκίο σου, την ψυχοσύνθεσή σου, τις εμπειρίες σου, όλο σου το υπαρξιακό, δεν παύεις να είσαι και συνδημιουργός. Αυτό έχει να κάνει πάρα πολύ και με το αίσθημα της εμπιστοσύνης που χτίζεται ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στον ηθοποιό. Και πάντα κατ’εμέ θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το ανέβασμα ενός έργου ή ένα τέτοιο εγχείρημα τέλος πάντων ως ένας καλλιτεχνικός διάλογος. Που βέβαια σίγουρα πάντα ο σκηνοθέτης είναι αυτός, επειδή το υπογράφει έχει τον τελευταίο μεν λόγο αλλά επειδή τα έργα έχουν να κάνουν με ψυχισμούς, με πανανθρώπινα ζητήματα, όλα αυτά χωράνε πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση. Και καλό είναι να είμαστε σε θέση να την κάνουμε.  Φύση αισθάνομαι συνδημιουργός. Θα ήθελα και από θέση  να είμαι ένα πολύ καλό εργαλείο. Ενώ η πρώιμη τάση μου είναι να είμαι συνδημιουργός, πολλές φορές όμως καταλαβαίνω ότι είναι και πάρα πολύ γόνιμο να κάνεις και ένα βήμα πίσω και να εκτελείς με απόλυτη διαθεσιμότητα. Δηλαδή κι αυτό είναι εξίσου βοηθητικό.

Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις πιο πολύ; Από τις πρόβες μέχρι την παράσταση.

Η αλήθεια είναι πως έχω αυτή την μικρή διαστροφή. Εγώ νιώθω ότι δουλεύω πολύ περισσότερο όταν γίνονται οι πρόβες. Όταν σταματάνε οι πρόβες και έρχεται η πρεμιέρα εγώ νιώθω ότι κάτι έκλεισε. Ένας κύκλος έκλεισε. Βέβαια σίγουρα μετά ανοίγει ένας άλλος κύκλος. Αλλά για εμένα πάντα είναι ένας αποχωρισμός. Τη μέρα της πρεμιέρας νιώθω πάντα ότι κάτι αποχωρίζομαι. Δηλαδή αυτή η παιδική χαρά των δοκιμών, του χτίζω - γκρεμίζω, δοκιμάζω. Βέβαια σίγουρα δοκιμάζεις και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Πράγματα κουμπώνουν ή ξεκουμπώνουν ή τα χτίζεις αλλιώς αλλά αυτή η περίοδος που είναι σχεδόν σαν παιχνιδότοπος, που με τους άλλους υπάρχει αυτή η ελευθερία. Και της έρευνας που μπορείς να τροφοδοτηθείς από παντού, είναι για εμένα πιο απολαυστικό. Μετά έρχεται κάτι, το οποίο ακριβώς επειδή φέρνει και τον θεατή και την ενέργεια του κοινού, μετά είναι διαφορετικό. Είναι άλλη δοκιμή, άλλη εξέλιξη. Γιατί πάντα υπάρχει  και εκείνος. Υπάρχει και ο θεατής που συμβάλει στο πώς διαμορφώνεται.

Από πού τροφοδοτείσαι; Την κοινωνία; Τον κόσμο; Άλλα πράγματα;

Εξαρτάται ο ρόλος. Τώρα ας πούμε με την Έμμα που είναι ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα, αυτό της εξάρτησης, είναι αφορμή για να μιλήσει για πράγματα πολύ πιο πανανθρώπινα. Έχουν να κάνουν με την οικογένεια, την κοινωνία την ίδια, έχει να κάνει με το πώς το άτομο αποκολλάται από τον πυρήνα του και μπαίνει σε μια λήθη, είτε αυτό λέγεται ναρκωτικά, είτε λέγεται διαδίκτυο, είτε, για τον συγκεκριμένο ρόλο, αυτό που μας τροφοδότησε όλους ήταν το αρχικό στάδιο της έρευνας. Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι, για να προσεγγίσουμε αυτό τον κόσμο με σεβασμό και χωρίς να είμαστε νυχτωμένοι, ήρθαμε σε επαφή με μονάδες ψυχικής υγείας σε σχέση με τις εξαρτήσεις, ήρθαν πολλά παιδιά που έχουν περάσει όλη αυτή την εμπειρία και έχουν απεξαρτηθεί και κατέθεσαν προσωπικές ιστορίες, κάναμε επισκέψεις στου ανώνυμους ναρκομανείς. Ήταν λίγο  μία διαδικασία που ήταν πολύ πιο κοντά στο κοινωνικό «λειτουργιλίκι» παρά στου ηθοποιού την  διαδικασία.

Πιστεύεις στο μπαίνω μέσα στον ρόλο, γίνομαι ο ρόλος, ζω για ένα διάστημα σαν τον ρόλο;

Εγώ πιστεύω whatever works. Για τον καθένα. Αν εγώ πρέπει να ανέβω στην σκηνή και να δείχνω κουρασμένη, εμένα προσωπικά μου χρειάζεται το να τρέξω 5 χιλιόμετρα και να βγω στην σκηνή, και με κάνει να είμαι λειτουργική και να είμαι συνεπής προς αυτό που έχω να υπηρετήσω, ας κάνω αυτό. Αν από την άλλη μπορώ να χρησιμοποιήσω την τεχνική της αναπνοής μου και να έχω το ίδιο αποτέλεσμα, whatever works. Ή ας πούμε όλος αυτός ο μύθος γύρω από τον Daniel Dey Lewis, ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει, κτλ, ενώ έχει μία τρομακτική γοητεία για εμένα, από την άλλη έχει και την τρομερή πολυτέλεια το να το κάνει. Θέλω να πω, ο άνθρωπος μπορεί να βγάζει εκατομμύρια και να κλείνεται σε μία καλύβα και να κάνει τον χασάπη, για όσο καιρό θέλει, γιατί γουστάρει και γιατί μπορεί και το κάνει. Και γιατί για εκείνον έτσι μόνο έχει νόημα. Είναι και μία πολυτέλεια είναι και μία προσωπική ανάγκη. Το θέμα είναι να είμαστε κάπως συνεπείς και ειλικρινείς με τις προσωπικές μας ανάγκες και να μην παύουμε να είμαστε επικοινωνιακοί. Δηλαδή να μην σε κλείνει αυτό σε έναν δικό σου προσωπικό μικρόκοσμο το οποίο τελικά δεν φτάνει ούτε στην απέναντι καρέκλα. Τώρα αν εσύ θα το κάνεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είναι και η προσωπική κουζίνα.

Εσύ κάνεις κάτι πριν τις παραστάσεις ή πριν τις πρόβες σου; Ακολουθείς  κάποια «τελετουργία»;

Η αλήθεια είναι ότι στην συγκεκριμένη παράσταση, και το συγκεκριμένο έργο, επειδή μέσα έχει βαθειά ριζωμένη τη διαδικασία του group therapy, παρακολουθείς ανθρώπους που είναι κατά τη διαδικασία αυτή και γενικά είναι μία λειτουργία της Ελένης Σκότη σε κάθε παράστασή της: μαθαίνει ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο ζεστάματος στους ηθοποιούς που το κάνουν κάθε φορά μαζί. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το κάνουμε κάθε μέρα πριν από κάθε παράσταση με τους ηθοποιούς και μας βοηθάει όχι μόνο να ζεστάνουμε φωνή και σώμα, κλπ, αλλά δημιουργεί ένα αίσθημα συνοχής, συνομωσίας, και όντως σε κουρδίζει σε κάτι πάρα πολύ κοινό. Και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό γενικότερα. Σε όλες τις παραστάσεις, ένα κοινό ζέσταμα πέρα από το προσωπικό. Τώρα το προσωπικό πράγμα, έχει να κάνει περισσότερο με μία αίσθηση παρουσίας, να έρθω λίγο σε μία επίγνωση στο εδώ και στο τώρα πού είμαι; Πώς νιώθω σήμερα το σώμα μου; Και λίγο μία αίσθηση αποδοχής, να μην σφίγγω, να μην σπρώχωνω. Αυτό.

Το σώμα σου πώς λειτουργεί; Πώς το συνδέεις με όλο αυτό το εγκεφαλικό του θεάτρου; Παίζει ρόλο για εσένα το σώμα στον ηθοποιό;

Ναι είναι το όργανό του. Ο κιθαρίστας έχει την κιθάρα του, εμείς αυτό. Θέλει φροντίδα. Συνεχώς να το αναζωογονείς, δεν σημαίνει απαραίτητα μόνο γυμναστική, είτε διατροφή, είτε καλός ύπνος. Αυτό χρειάζεται στον καθένα για το κάθε τι. Αλλά και τι μας δίνει χαρά, πώς το σώμα ξανανιώνει και το νιώθεις ενεργοποιημένο επειδή χαίρεται. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το να πας μία βόλτα, να κάνεις μία αγκαλιά, να φας κάτι πολύ ωραίο, να παίξεις κάτι; Ο καθένας νομίζω ότι καλό είναι και να βρίσκει τι είναι αυτά τα πράγματα. Γιατί μας λείπουν νομίζω. Με όλους αυτούς τους ρυθμούς που τρέχουμε σαν τους τρελούς, το να χαϊδεύουμε λίγο με διάφορα μικρά τεχνάσματα είναι αναγκαίο.

Το καμαρίνι τι είναι για εσένα;

Το βλέπω πολύ πρακτικά. Είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο πολύ πρακτικά συγκεντρωμένα, είναι ένας χώρος μικροαπομόνωσης και αυτοοργάνωσης. Δεν έχει για εμένα κάτι άλλο. Ωραία είναι τα καμαρίνια τα κοινοβιακά πολλές φορές. Που είσαι με πολλούς ανθρώπους που σέβεται ο ένας τον χώρο και την σιωπή του άλλου. Αλλά νιώθεις την παρουσία, ξέρεις ότι με αυτούς εγώ θα συνευρεθώ σε λίγο και εκεί πάνω. Το απολαμβάνω αυτό πολύ.

Τι εύχεσαι;

Περισσότερη ανθρωπιά. Συμπόνια. Λιγότερο γύρισμα πλάτης. Συγχώρεση. Τόσο εαυτού όσο και τον άλλον. Εύχομαι λιγότερο ρατσισμό σε όλες τις εκφάνσεις του. Ο καθένας να κατανοήσει πόσο σημαντικό είναι να φροντίζει ο ένας τον άλλον και τον εαυτό του. Μάλλον μας λείπουν πολλά χάδια,  με τόσες σφαλιάρες που τρώει ο καθένας κάθε μέρα από παντού. Μας λείπει και το χάδι. Και εύχομαι αυτό να μας γίνει και λίγο βίωμα και αίτημα. Και να το ζητάμε και να το δίνουμε.

Video: Filmcut Productions